नेपाली सिनेमा क्षेत्रका लागि २०६७ साल सङ्ख्यात्मक रूपले सुखद नै रह्यो तर गुणात्मकलाई विचार गर्ने हो भने नराम्रो मात्र होइन फिल्मी भाषामा भन्दा ‘झुर’ नै सावित भयो ।
रहरे निर्माता, निर्देशक अनि कामभन्दा बढी हल्ला र ‘गफ’ दिनेहरूको सङ्ख्या पनि नबढेको होइन २०६७ सालमा । चलचित्रहरूको निर्माण बढी हुनाले कलाकारहरूले काम त टन्न पाए अनि दाम पनि सोचेभन्दा बढी नै कमाए । तर, उनीहरूको ‘क्यारियर’मा भने यस्ता सिनेमाहरूले खासै महत्त्व नराख्ने निश्चित छ । नेपाली सिनेमा उद्योगको इतिहासमा नै ७६ भन्दा बढी सिनेमाको रिलिज, त्यत्तिकै सङ्ख्यामा प्रदर्शन र सेन्सरको पक्षमा पनि उल्लेख्य प्रगति भएकै हो । तर, सिनेमाकर्मलाई जीवन मानेर अगाडि बढेकाहरू पछाडि हट्नु र खहरे खोलाझैं एकपटक बाढी आएर सुकिहाल्ने मनोबल बोकेका नयाँ फिल्मकर्मीहरूको आगमन साँच्चि नै नेपाली सिनेमा क्षेत्रको निम्ति दूरगामी असर थियो । शिव रेग्मी र तुलसी घिमिरेजस्ता निर्देशकको चलचित्रहरूले फिल्मी शैलीमा भन्नुपर्दा ‘पानी पनि पिउन नपाउनु’लाई अन्य चलचित्रकर्मीहरूले ‘ताली× र ‘नाम’को विषय बनाउनु साँच्चि नै समग्र सिनेमा उद्योगका लागि दुःखद् पक्ष थियो । ‘उनीहरूको फिल्म त चलेन हाम्रो फिल्म के चल्नु -‘ भन्नेजस्ता आफ्नो कमजोरीलाई पनि अर्काको टाउकोमा राख्ने जमातको सङ्ख्या पनि ठूलै देखियो २०६७ सालमा ।
लगानी बढी गरियो भने चलचित्र स्तरीय हुन्छ भन्ने ठूलो भ्रम पालेका केही नवप्रवेशी निर्माताहरू २०६७ सालमा नराम्ररी पछारिन पुगे । बाटोमुनिको फूल, कोही मेरो र ब्याच नं. १६ का निर्माताहरूको गफ र हल्ला कम थिएन तर व्यावसायिक रूपमा नराम्ररी चलचित्रहरू पछारिन पुगेपछि गफ दिने त के यिनीहरू केही समय सार्वजनिक कार्यक्रमतिर पनि देखिन छाडे लाजले । २०६७ सालमा प्रदर्शनमा नआए तापनि देशका विभिन्न सहरहरूमा च्यारेटी शो गरेकै भरमा चलचित्र ‘दशगजा’का निर्माता एवम् नायक नवल खड्काले लाखौँ उठाइदिए । गफ होइन काम गरौँ भन्ने नारा बोकेर हिँडेका नवललाई अहिले यो चलचित्रको च्यारिटी गर्न भ्याइभ्याई छ ।
आफूलाई फरक धार अनि फरक निर्देशक र निर्माताको रूपमा चिनाउन खोज्ने केही ‘अफ ट्रयाक’को चलचित्र बनाउनेहरू यसरी पछारिन पुगे कि अब उनीहरू चलचित्र निर्माणको कुरा सुन्नासाथ तर्सिने अवस्थामा पुगेका छन् । ठूलै कुरा गरेको चलचित्र ‘एक दिन एक रात’ हलमा एक दिन पनि टिक्न नसकेपछि यो चलचित्रमा काम गर्न पाएकोमा ‘गर्व’ छ भनेर फलाक्ने कर्मा, दिया मास्के र विनय श्रेष्ठको चुरिफुरी पनि झर्‍यो । मूलधारका कलाकार एवम् फिल्म क्षेत्रमा लाग्नेहरूलाई पटक्कै नगन्ने र उनीहरूको सम्मान गर्दा आफू घटिनेजस्ता सोच बोकेका यिनीहरूलाई दर्शकहरूले नराम्ररी बढारिदिए । बरु मूलधारलाई बिर्सन सकिन्न भन्नेजस्ता अभिव्यक्तिका कारण यतिबेला नायिका निशा अधिकारी सबैतिर भिज्न सफल भएकी छिन् । उनी ‘अफ ट्रयाक’ र ‘मूलधार’ दुबै खालका सिनेमातिर त्यत्तिकै व्यस्त हुन थालेकी छिन् ।
उमेर ढल्दै गए तापनि नायिका करिश्माको उपस्थिति पनि २०६७ सालमा बढी नै रह्यो ।
जे गरे तापनि उनी चर्चाबाट टाढा रहिनन् । यस कारणले पनि दर्शकहरूमाझ अझै राम्रो क्रेज जमाउन सफल करिश्मा २०६७ सालमा केही चलचित्रमा देखा परिन् । उनलाई सिनेमामा राख्दा सिनेमाकै बजार बढ्ने र सिनेमाको वजन बढ्ने विश्वास अझै सिनेकर्मीहरूमा छ । कुनै सामाजिक कार्य या समारोहमा जाँदा पनि अहिले ‘मै हुँ’ भन्ने थुपै्र नायिकालाई छायामा पार्न सक्ने क्षमताकी करिश्माले अरूको चलचित्र मात्र खेलिनन्, २०६७ सालमा आफैं सिनेमा निर्माण गर्ने घोषणासमेत गरिन् ।
चलचित्रहरूले जे-जस्तो बजार हात पारे तापनि राजेश हमाल र विराज भट्ट सबै निर्माताहरूको पहिलो छनोटमा परे । यिनीहरूको टाउको मात्र राख्दा पनि सिनेमाले ‘इनिसियल’ व्यापार गर्ने विश्वास उनीहरूमा भएका कारण २०६७ सालमा पनि राजेश र विराजकै वर्चश्व रह्यो । यता नायिका सञ्चिता लुइँटेल र निखिल उप्रेतीले नामभन्दा बढी बद्नाम कमाए २०६७ सालमा ।
यसरी सरसर्ती हेर्दा थोरै निर्माता मख्ख परेका छन् भने धेरै हिस्स परे २०६७ सालमा । गोर्खा पल्टन, कोही मेरो र कसले चोर्‍यो मेरो मनले लगानी उठाएको पाइएको छ भने अरूको लगानी बालुवामा पानी हालेजस्तै भएको छ २०६७ सालमा ।
काँचा व्यक्तिहरूको भीडका कारण पनि २०६७ साल त्यति शुभ देखिएन नेपाली सिनेमाका लागि । त्यसो त यसै क्षेत्रमा आफ्नो जीवन सुम्पिएका प्राविधिकहरूको अवस्था भने आर्थिक रूपमा टाटै भयो २०६७ सालमा । सिनेमाहरू नचले तापनि सिनेमा निर्माणमा आएको बाढीलाई हेर्दा लाग्छ २०६८ साल पनि सङ्ख्यात्मक रूपमा अगाडि देखापर्नेछ ।

भाग्यमानी रेखा
रेखा थापा २०६७ सालमा भाग्यमानी नायिकामा परिन् । उनले अभिनय गरेको चलचित्र कसले चोर्‍यो मेरो मनले अत्यधिक व्यापार गर्‍यो भने यसका कारण उनले आफूलाई सफल मेकरको रूपमा पनि प्रमाणित गरिन् ।, हरेक समय चर्चा र परिचर्चामा आइरहने रेखा निर्माताहरूको छनोटमा पर्ने पहिलो नायिका हुन् । नायिकामा हुनुपर्ने क्रेज, वजन अनि गतिलो उपस्थिति नै रेखाको पर्याय बन्न पुग्यो २०६७ सालमा । सिनेमा नै पूरै बोक्न सक्ने क्षमताकी रेखा यूटीएलको विज्ञापनमार्फत पनि चर्चामा आइन् । नायिकाहरूको भीडमा बलियो
बाजी मारिन् उनले ।

गरिमाको दुर्भाग्य
चलचित्रहरू धेरै पाए तापनि नाम धेरै कमाउन नसकेकी नायिकामा परि्छन् गरिमा पन्त । उनले सफल निर्देशकको मात्र होइन राम्रो ब्यानरको चलचित्र पनि हात नपारेकी होइनन् । तर, उनी हिरोइन भएको कुनै पनि चलचित्र चलेनन् २०६७ सालमा । सहकर्मीहरूसित असल व्यवहारका कारण मात्र उनले काम हात पारिरहेको ठान्छन् चलचित्रकर्मीहरू । हिरोइनमा हुनुपर्ने ‘वजनदार’ उपस्थिति अनि ‘चार्मनेस’को अभावका कारण भीडमा पृथक किसिमले छुट्टनि नसक्नु पनि उनको कमजोर पक्ष हो । सङ्ख्यात्मक रूपले चलचित्र थुपै्र पाइन् यिनले तर झट्ट नाम लिने एउटा पनि सिनेमा छैने । सङ्ख्यात्मक रूपले भाग्यमानी भए तापनि गुणात्मक रूपले भने गरिमा अभागी नै ठरिहन् ।